martes, 21 de octubre de 2008

Semáforo

Unha nova versión daquel semáforo da Chousa da Alcandra que todos, seguro, lembrades :-)

















SEMÁFORO


Arañeiras de soños
colgan do semáforo
no que hoxe me deteño.

O verde do mofo
que nos trouxo o tempo
a min e a ti.

Amarelo caduco
das cousas
que xa non son o que eran.

E vermello escuro
dese sangue antigo,
no que eu te levaba,
e xa... non te levo.


A foto do mofo atopeina aquí: http://peleteiro.es/departamentos/biologia/1_BAC/musgo.jpg

As outras son da miña autoría.

18 comentarios:

Chousa da Alcandra dijo...

Semáforos así da gusto deterse neles (ainda que non cruce polo paso de peóns ningunha jabata de andares garbosos e donaire na mirada)!!

Chuchos en vermello

Aniña (@vampyevil) dijo...

q original ojala fueran todos asi

Antón de Muros dijo...

verde, amarelo e vermello...
O que foi xa non é.
Un tempo novo comeza cando pecha o antigo.

Unha aperta.

Antón.

CriS dijo...

oooohhhh que bonito... qué colores... la renovación del otoño, es genial!
besos coloridos

Anónimo dijo...

NO HAY NADA MAS LINDO QUE LOS COLORES DEL OTOÑO ,PORQUE ES UNA GAMA VARIADA DE ELLOS.


ME ENCANTO LOAS FOTOS

LILY

Lapis-vermello dijo...

Moi orixinal, gustoume moito. Bicos.

Raposo dijo...

Xa podían ser así tódolos semáforos.
Fermosas fotos y fermosas verbas.

paideleo dijo...

Pensei neste semáforo o outro día en Arbo. A falta de árbores de folla caduca están as follas das viñas coa súa variedade de cores tan extensa.

Unknown dijo...

Hola como estas lindo blog te felicito. Aprovecho la oportunidad para pedirte que me ayudes, necesito difundir un cartel en el cual estoy solicitando apoyo para un grupo de niños por favor visítame http://fotoreportajesec.blogspot.com/

Saludos cordiales,

Pocho

Anónimo dijo...

Vou repetir pero tamén penso que é moi orixinal. Un semáforo ben enxebre.

São dijo...

Gostei do post.
Lamentavelmente, não sei nem escrever nem falar galego, mas como é irmã gémea do português...
Unha aperta.

Paz Zeltia dijo...

que triste o poema, cuspe...
sempre o é o desamor.
inda que serrat di que nunca es triste la verdad

LM dijo...

seguro que as cidades iam ser um lugar mais acolhedor se trocassem o ssemaforos por este. beijos

Feliciti dijo...

Maravilloso el poema Cuspe y mejores fotos.
Fuerte abrazo!

Recomenzar dijo...

me gusta el estilo de las fotos me da paz tu blog
besos

Lúa dijo...

unhas fotos preciosas, e a letra tamen bicos

BK dijo...

Tócame parar, porque me quedo coa primeira. Semáforo en vermello...

Anónimo dijo...

CAndo eu era rapaz, as veces maxinaba que os semaforos eran como arcos da vella, aos que lle faltaban cores....
Encantame a tua reflexion, no poema, pero eres xenerosa de mais, ou optimista dabondo.....