miércoles, 18 de junio de 2008

Verán

Por fin achégase paseniño o calor e o verán.
A caricia do sol tráeme lembranzas de outros veráns...e de xente que xa non está connosco máis que nas imaxes que nos veñen á cachola e nos agarimos que gardamos aquí, dentro do peito.
A última vez que a vin díxome: "Xa non nos volveremos a ver"
Eu sabía que seguramente sería así (ela ela sabia, sempre tiña razón) pero respondinlle: "¡Que di, ho, se vostede está feita unha moza !"


ANCARES -VERÁN


O sol dorme a sesta
na casa de Naipes.

A tía María,
vestida de mouro,
sentada no escano
a carón da ventá

Paseos na tarde
soleada e quente...

De Donís a Xantes
polo rego dos Bous
na compaña da auga
e da señardade

Verán nos Ancares...

A espera doce
dunha nova vida
que dorme agochada
no meu interior

10 comentarios:

Chousa da Alcandra dijo...

A luminosidade destes días aportan unha enerxía adicional que eu persoalmente asimilo como ledicia (ainda que haxa que estar "encerrado" máis tempo do que desexaría).

[Para algúns privilexiados chegan unhas longas vacacións. Outros consolarémonos durante un par de semaniñas e despois...a seguir envexándovos!!!]

Chuchos

LM dijo...

e as novas vidas das flores, as abelhas, os parques,..todo comeza a florir

V dijo...

O tempo pasa e as persoas se van. O poema, fermoso.

Fátima dijo...

Moi ben o pasamos na xuntanza. Noraboa polo blog.

Anónimo dijo...

Se fora un Anxo, non necesitaria deitarme pola noite,
levar á miña boca o pan de cada xornada,
bebe-la auga fresca no estio,
chorar ante a perda e a inxustiza....
Lendo o teu poema, recordei este outro.......

Por certo Marisa, faloume Carmen, a miña muller dun libro que che pode interesar:
El curios incidente del perro a medianoche....de Mark Haddon.
Falan del nunha revista mèdica, voulo escanear émondeche polo correo a reseña para que a vexas...
Bicos, moitos fervorentos....

Cuspedepita dijo...

Ángeeeel!! :-)))

Fai dous anos, creo, en Fillos de Galicia(www.fillos.org) fixemos un programa de radio polo día das Letras Galegas que se chamaba "Cen acentos, cen cores" e eu recitei precisamente este poema de Antonio "Se fora un anxo", que me gusta moito, moito, moito :-)

Dalle as grazas a Carmen pola indicación :-))
Teño o libro de Mark Haddon, precisamente mandoumo o meu irmán ;-)

E por certo recoméndocho porque é de lectura fácil, en realidade ten formato de novela, pero recolle ben as dificultades que ten un rapaz con Transtorno de Asperger na vida diaria, salvando, claro está, que cada rapaz é diferente.
É como vivir dentro da cachola do protagonista, un punto de vista moi interesante e moi clarificador.

Poderás atopalo en Santiago, ata incluso traducido ao galego na edición da editorial Rinoceronte.

d´Agolada dijo...

Os ancares son unha zona preciosa. Bicos

Pedro Ojeda Escudero dijo...

Un hermoso poema.

d´Agolada dijo...

Teño unha proposta para os participantes na Xuntanza, pásate cando queiras polo meu blogue e dime que opinas. Por certo, en breve esa mesma proposta estará tamén en blog-xuntanza.
A mencionada proposta atópase dentro da entrada: Elos, todo un blogue.
Ogallá che guste.
Un saúdo.

Paz Zeltia dijo...

Muy naturalista el poema, de los que llegan al alma a través de la sensualidad de la naturaleza, que emocionan con las pequeñas-grandes cosas cotidianas, llevan a la patria nunca olvidada de la infancia.

También a mí me gustó el curioso incidente... por las razones que cuentas.
Pero los versos de los que hablais no los conocía.

Gracias.